یادداشت فاطمه نصراله زاده

        ماجرای تفکراتی در میان سفر ها و لحظاتی تأمل.
این مهزاد خانم منو یاد خواهرم می انداخت. البته خواهرم نسخه امیدوارتر، با بینش عمیق تر و بهتره :))))
تقریبا هیچ جای کتاب خیلی با نویسنده همذات پنداری نکردم. با اینکه این حجم از سفر و تجربه زیسته، به نظرم عالی میومد.
حس میکردم نویسنده یه پوچی و تهی بودنی دارا که میخواد با سفر، پرش کنه ولی در جستار آخر به نظر میرسه که نتونسته. یه رگه هایی از ناامیدی و سیاهی توی اکثر جستارها میبینید.
همچنان به نظرم تجربه دیدن انقدر جای مختلف بی نظیره. هرچند من نه آدم انقدرجسوری هستم که سبک زندگی هیچ هایکر ها رو بتونم تصور کنم برای خودم، و نه یه جاهاییش رو می‌پسندم.
یه جاهایی با هم تفاوت دیدگاه داشتیم. ( کم هم نبود) یه جاها هم حس میکردم توی ذهنش، مغالطه میکنه بین چیزهایی که به هم ربطی نداره.
اینجور نیست که بگم روایات سفر کسی رو میخونید که خودش نور امید و شادی رو پیدا کرده.
یه اثر بینابینی که به بعضیا پیشنهادش میدم. ولی نه به همه.