یادداشت آرزو حسام

        به‌اندازه‌ی اتاق ورونیکا بهم نچسبید. از پرده‌ی دوم به بعد گیج‌کنندگی و پیچشی داره که فهمیدنش خیلی سخت نیست ولی خوشایند هم نیست. سیدنی لومت از روی این نمایشنامه فیلمی به همین اسم (deathtrap) ساخته که دیدنش خالی از لطف نیست اما پرده‌ی دوم-صحنه‌‌ی سوم (آخر) نمایش‌نامه با فیلم تفاوت داره که من پایان‌بندی نمایشنامه رو خیلی بیش‌تر دوست داشتم.