یادداشت محمد فائزی فرد

        خب کتاب بسیار خوش‌خوانیه. از عکس و اسم و همه‌چیزش هم مشخصه که با برگشت هیتلر طرف هستیم.
راستش یکی از معدود محتواهاییه که درباره هیتلر خوندم یا دیدم و حس نکردم که نویسنده یا کارگردان احمق فرضم کرده باشه. آره هیتلر جنایتکاره و اگر زنده بود باید محاکمه می‌شد، اما مگه چرچیل چیزی غیر از اینه؟ بگذریم. داستان در قالب یک طنز خشک و جدی از موقعیت ساخته شده؛ نه شیرین‌بازی‌های راوی که شخصا ازش خوشم نمی‌آد مگر برای کار نوجوان.
حالا چی می‌خواد بگه؟ به‌نظرم محور اصلی ماجرا اینه که خیلی هم خودتون رو جدی و عاقل فرض نکنید. احتمالا اگر زمان هیتلر بودید یا هیتلر زمان شما بود(اتفاقی که در کتاب می‌افته) خیلی راحت جذب تفکراتش می‌شدید و شاید بهش اعلام وفاداری می‌کردید. شاید اولش کمی هم اون رو دست می‌انداختید اما یه جایی اون تغییر رخ می‌داد.
دیگه اینکه به‌نظر می‌رسه نویسنده سعی کرده منصفانه به ماجرای هیتلر بپردازه، البته که اصلا عمیق نمی‌شه و نباید انتظار کتابی رو داشته باشید که قراره باهاش تاریخ رو یاد بگیرید و... اما هیتلری که می‌سازه تقریبا در یک کار طنز، باورپذیره و این بزرگ‌ترین موفقیت نویسنده است، چرا که داستان از زبان همین هیتلر داره روایت می‌شه و اگر نمی‌تونست این کار رو بکنه کارش کاملا شکست می‌خورد.

در انتها هم اینکه «همه‌اش هم بد نبود...» : ))