یادداشت زینب صادق‌پور

        پریم‌رز دختر نوجوانی است که با خانواده‌اش در شهری ساحلی زندگی می‌کند. او به خاطر غیبت پدر و مادرش ناچار است مدتی را جایی به غیر از خانه‌ی خودشان بگذراند. والدینش گرفتار یک توفان عظیم دریایی شده‌اند و برنگشته‌اند. همه معتقدند پدر و مادر پریم‌رز مرده‌‌اند اما پریم‌رز جایی در اعماق وجودش باور دارد که آن‌ها زنده‌اند و برمی‌گردند. با این حال تا زمانی که آن‌ها برنگشته‌اند او باید جایی بماند که یک بزرگتر همراهش باشد. این بزرگتر خانم پرفیدیِ همسایه است یا دایی بساز‌بفروشش. نهایتاً هم زوج سالمندی که می‌خواستند فرزندی به سرپرستی بگیرند؛ ایوی و برت.
پریم‌رز دوستی ندارد. بچه‌های مدرسه توقع سوگواری از او دارند و او هیچ‌گونه آثاری از اندوه در رفتارش بروز نمی‌دهد. بنابراین اوقات بی‌کاری‌اش را در رستوران «دختری روی تاب قرمز» می‌گذراند. یک‌جورهایی خانم بوزر، صاحب رستوران، تنها دوستی‌ست که دارد. تنها کسی که او را باور می‌کند. در رستوران دختری روی تاب قرمز همه چیز روی وافل سرو می‌شود. حتی ماهی و سیب‌زمینی. خانم بوزر فکر می‌کند با این کار سطح رستورانش بالا می‌رود. 
همه چیز روی وافل تیپ‌سازی خوب و به‌اندازه‌ای دارد. ما به غیر از پریم‌رز خیلی از درونیات و ابعاد گوناگون وجودی دیگر شخصیت‌ها خبر نداریم و در شناختشان عمیق نمی‌شویم اما نویسنده در همین اندازه موفق است و تیپ‌های ملموسی را توصیف می‌کند.
به‌طور کلی پریم‌رز منتظر است. تردیدی ندارد که پدر و مادرش برمی‌گردند و آنچه ما در همه چیز روی وافل می‌خوانیم، چگونگی انتظار کشیدن او تا آن لحظه‌ی نهایی است. جابه‌جاشدن بین خانه‌های مختلف و درک مفهوم خانه در ارتباط با صاحب‌خانه‌های مختلف. 
کتاب پانزده فصل دارد و یکی از محاسن شگفت‌انگیزش دستورهای آشپزی‌ای است که در انتهای هر فصل آمده‌است. در خلال هر فصل از غذا یا غذاهایی نام برده می‌شود و در انتهای همان فصل طرز تهیه‌ی یکی از این غذاها آموزش داده‌شده‌است. من خودم طبق دستور پریم‌رز رول دارچینی درست کردم و چیز خوبی شد.
ترجمه‌ی کتاب کمی ابهام دارد و در موارد معدودی گنگ است که با توجه به رده‌ی سنی کتاب نیاز به توجه بیشتری دارد. طرز تهیه‌ی شیرینی کارامل و نودل چاومین ناقص است. و با اینکه چاپ دوم کتاب در دست من این است این ایراد مرتفع نشده‌است. طراحی جلد و صفحه‌آرایی کتاب گیرا و چشم‌نواز است.
من هم مثل خانم بوزر موافقم که اضافه‌کردن چیزهای عجیب و غریب به کارهای معمولی، سطح آن کار را متفاوت می‌کند. مثل سرو همه چیز روی وافل یا آوردن دستور آشپزی در یک رمان. به این ترتیب همه چیز روی وافل عنوان مناسبی برای کتابی‌‌ست که در آن اتفاقات جورواجوری می‌افتد، چیزهایی که انتظارش را ندارید. مثل هم‌نشینی استیک و وافل.