یادداشت راضیه بابایی

        پیش یادداشتی در مورد ستاره های که به کتاب آینه ها دادم،بگویم؛محتوای کتاب به واقع آینه جهان بینی مرحوم گلشیری است که  زیاد مورد پسندم نیست.اما این ۴ ستاره به واسطه خلاقیت و شجاعت نویسنده در آزمودن فرم های مختلف داستانی است.

آینه های در دار در مکتب مدرن یا موج نو به رشته تحریر در آمده  و با چهارچوب کلاسیکی که ما از نگارش داستان می شناسیم،تفاوت بسیاری دارد.
وقتی این کتاب را می خواندم در یک سوم ابتدای داستان هیچ چیز نفهمیدم! انتظار داشتم اثر راحتی نباشد ولی نه اینقدر مبهم که نتوانم بگویم داستان در مورد کیست و چه می خواهد و چه می کند و....
به خاطر اینکه اعتقاد دارم گلشیری سلطان فرم در داستان نویسی معاصر است،سعی کردم بیشتر دقت کنم و خواندن این کتاب ۱۶۰ صفحه ای را ادامه بدهم.
در داستان راوی گاه اول شخص بود و گاه سوم شخص،در یک سوم ابتدایی ملغمه‌ای  از ۱۰،۲۰ اسم داریم.در مکان اروپا و ایران هستیم، حال و گذشته در هم تنیده است.حتی نمی شود فهمید داستان در مورد چه شخصی است.
اگر داستان گلشیری صحنه یک نمایش باشد،تصور کنید پرده اول پر از دود و غبار است و شاید به زور چیزکی دیده شود.نویسنده به مثابه کارگردان رفته رفته پرده را کنار می زد.
در ۵۰ صفحه پایانی پرده کنار رفته و غبار و دود محو می شود.در بیست صفحه پایانی همه چیز شفاف است.اینجا بود که شگفت زده شدم. حالا می توانستم تکه تکه های داستان و نمادهای آن را متوجه شوم.نوشتن داستان به این سبک بسیار پیچیده و شاهکار است.برایم مثل شنا کردن در دنیای تعلیق و پیچیدگی و بعد رسیدن به ساحل کشف و آگاهی بود.
این داستان  مرز قواعد را در نوردیده و در نوع نگارش و رساندن مضمون و محتوا پر قدرت و بدیع ظاهر شده است.
اگر اهل ادبیات هستید و قلم به دست،خواندن کتاب آینه ها را از دست ندهید.
ولی برای مخاطب عام  توصیه نمی کنم.