یادداشت زهرا کاردانی

        جذاب و خواندنی! 
من سر و شکل روایت های آقای قیصری را دوست دارم. انگار راوی همین حالا از لای کتاب بلند شده، دشت گذاشته زیر چانه اش و تعدیف می کند. این تویی که باید حوصله کنی و گوش کنی تا همه چیز دستت بیاید. کتاب داستان دو برادر را رو به روی هم روایت می کند. یکی بزرگِ یک گروه تندرو و آن یکی مردم شناس و روشن‌تر. 
شخصیت ها برای من لمس شدنی نبودند. نه افراطی بودن صالح را می شد توی کارهایش دید( فقط حرفش بود) نه روشن بودن آن یکی را. اما تصویرها جاندار و فراموش نشدنی! وای از صحنه‌ی دریاچه نمک...