یادداشت Soli

        چی می‌شه گفت؟ زیبا بود.
کتاب رو در طول یک نصفه‌روز و با وقفه‌های کوتاه بینش خوندم. برای یه دونه کتاب مشکلی نیست ولی فکر کنم در پیش گرفتن همچین روندی به صورت کلی برای سلامت آدم ضرر داره. از لحاظ احساسی عرض می‌کنم. یه لحظه یه عالمه براشون خوشحال بودم، بعد عصبانی می‌شدم، بعد غمگین می‌شدم، بعد دوباره خوشحال می‌شدم، خلاصه وضعی بود.
وقتی به صفحه‌های آخر رسیده بودم ولی خیلی ناراحت بودم. هی می‌خواستم که ادامه داشته باشه، که باز هم تو زندگی زنان کوچک سرک بکشم و دنبالشون کنم. ولی یه بخشی از هنر یه قصه‌گو اینه که بدونه کجا داستانش رو تموم کنه و به نظرم خانم آلکوت این کار رو به خوبی انجام داده بود.
فقط بعضی جاها اندکی با ترجمه مشکل داشتم. زبانش یه خرده قدیمی بود یا مثلا ایرادهای ویرایشی داشت و از این‌جور چیزها. ولی در حدی نبود که آزاردهنده باشه.