یادداشت آرزو حسام

        فکر کنم بیش از حد درگیر این نمایشنامه شدم. اول اجرای صوتیش رو گوش دادم (که به دشمنم هم پیشنهادش نمی‌کنم)، بعد خود نمایشنامه رو خوندم و در نهایت دیشب فیلمش رو دیدم.
خط داستانی خیلی ساده‌ای داره و قرار نیست چیز خیلی هیجان‌انگیزی باشه، اما به اندازه‌ی خودش قابل تامله. پرسشی که مطرح می‌کنه اینه که آیا ما واقعا همو‌ن‌­قدر متمدن هستیم که تظاهر می‌کنیم هستیم و یا بهتره بگم دوست داریم باشیم، یا با این‌همه ادعای روشنفکری زندگی ما در نهایت رو لبه‌ی یه پرتگاهه که با کوچیک­‌ترین آشفتگی‌ای می‌تونه سقوط کنه؟
به‌نظرم کتاب رو اول بخونید، بعدش فیلم پولانسکی رو ببینید که من واقعا دوسش داشتم. پایان فیلم کمی با پایان نمایشنامه متفاوته (و به‌نظرم پایان فیلم بهتر و روشن‌کنند‌ه‌­تره)، اما اکثر دیالوگ‌ها مشابه نمایشنامه‌­ست.

واقعا اگر ما دست از این‌که بخوایم همه‌چیز رو در غالب تمدن و‌ منطق امروزی تعریف کنیم برداریم و اجازه بدیم طبیعت خودش همه‌چیز رو پیش ببره بهتر نیس؟