یادداشت فاطمه

        سلام.الیور تویست هم تموم شد.  من نسخه‌ی صوتی‌اش رو گوش دادم.
ولی از بین کتاب هایی که از چارلز دیکنز خوندم، فعلا تا اینجا دیویدکاپرفیلد رو بیشتر دوست داشته‌ام.
حس میکنم توی داستان هایی که چارلز دیکنز می‌نوشته، تاکید داشته که همیشه یه شخصیت های حامی‌ای وجود داشته باشه تا از شخصیت اصلی حمایت مالی یا عاطفی بکنند.
مثل آقای برانلو در الیور تویست، مثل عمه بتسی در دیویدکاپرفیلد و مگویچ در آرزوهای بزرگ.
نمی‌دونم فلسفه‌ی پشتش چیه اما شاید به این دلیل بوده باشه که چون خود دیکنز زندگی خیلی سختی رو گذرونده بوده، وجود شخصیت های حامی در زندگی خیلی براش اهمیت داشته.