یادداشت زهرا صلحدار

        نمایشنامه ای پرکشش و تامل برانگیز با نثری روان است که به سادگی در همان ابتدا درگیرت می کند.
برای منی که خواننده ام و از بالا به همه ی ماجرا نگاه می کنم نمی دانم باید طرف کن هریسن را بگیرم یا طرف دکتر امرسن،هر کدام به نوعی حقی دارند. 
اما نمیتوان حق اصلی را نادیده گرفت. اینکه هر کسی خودش قادر به تصمیم گیریست و باید با توجه اتفاقات رخ داده فکر کند و به نتیجه ای برسد ولی این هم وجود دارد که ما نباید به سادگی بگذاریم کسی تصمیم اشتباهش را عملی کند...
در نهایت داستان مرا به شدت به فکر کردن واداشت
و نمیتوانم درباره ی هیچ کدام از شخصیت ها قضاوت کنم
شاید چون جای آن ها نیستم. قطعا پیش آمده که خیلی از ما آدم ها بیرون از جایگاه خودمان به سادگی درباره ی موقعیتی خاص صحبت می کنیم اما باید کمی فکر کنیم چون آنقدر ها هم ساده نیست و این را نباید نادیده گرفت!