یادداشت هانیه بیضایی

        بیشترین قسمتی که در این نمایشنامه دوست داشتم شروع مجلس دوم بود.
در واقع بیضایی در مجلس دوم یک پسا انقلاب سیاه رو به تصویر میکشه ، زمانی که روند تثبیت قدرت یک دیکتاتور به کمال طی شده و انسان ها نطفه یشان با خفقان بسته شده‌.دست و پاهاشون محصور صندوقی تنگ ، گوش هاشان کر و در حال زیستن در یک انزوای مطلق .
در‌این‌میان برادر، برادر را نمی‌شناسند و دیگر خبری از رفاقت های قبلی و آرمان های گذشته و پیوند ها نیست‌.
قدرت فاسد دوستی ها را باز نمی شناسند. 
و درمان آن بهم پیوستن است!
اما تاجر همیشه دو دو تا چهار تا دارد، متدین همیشه ملاحظه دارد، با روشنفکر کسی همراه نیست و تخم شک در دل او نیز کاشته می شود اما در اخر کارگر خانه خراب می شود. مانند همیشه!