یادداشت ملیکا خوش‌نژاد

        درسته که هیچ کتابی نمی‌تونه به‌پای «عروس دریایی» برسه، اما این هم درسته که هیچی جز ادبیات نوجوان نمی‌تونه این‌طور اشکم رو دربیاره و قلبم رو شفاف و درخشان کنه‌. این کتاب هم البته که همین کار رو با من کرد. چی شگفت‌انگیزتر از معلمی که دربارهٔ جامعه و دموکراسی و فلسفه و اساطیر یونانی با بچه‌ها حرف می‌زنه و این کار رو با چنان خلاقیت زیبایی انجام می‌ده که همهٔ بچه‌ها با عمق و جان غار افلاطون رو زندگی می‌کنن و مفهوم دموکراسی رو یاد می‌گیرن و فضیلت شجاعت رو تمرین می‌کنن؟ کاش منم در مدرسه‌ای شبیه مدرسهٔ میچل درس می‌خوندم‌(یا درس می‌دادم) و سر کلاس علوم می‌رفتیم به بزها غذا می‌دادیم و موقع ناهار کنار بچه‌های کوچیک‌تر می‌نشستیم. ذره ذرهٔ این کتاب پر از مفاهیم دوست‌داشتنی و انسانی و زیبا بود و بهترین موقع برای خوندنش هم همین الان بود تا بهم یادآوری بشه:
«شجاعت همون چیزیه که شما قبلاً نشون داده‌اید. یعنی یک پا رو جلوی پای دیگه گذاشتن و جلو رفتن.»