یادداشت فاطمه علیمردانی

        اول این که مطمئن تر شدم در شکم نسبت به ترجمه های محسن بدره. ترجمه ها واقعا خوب نیست و جالبه برای من که نشر آرما که به نظر نشر مدعی یی!! می رسه، این ترجمه ها رو چاپ کنه. 
دوم این که، فهم ویلو ویلسون که آمریکاییِ مسلمان شده ایست، از ایران برام جالب بود. جالب اما نه چندان ارزشمند. در واقع وقتی بخش سفرش به ایران رو خوندم فکر کردم که باید شناختی که از این کتاب در مورد مصر به دست میارم رو هم مورد اطمینان ندونم و در پرانتز بگذارمش. 
و سوم این که، با وجود این نکته ی دوم، چقدررر مشتاق تر شدم به خواندن در مورد کشورهای مسلمان و جریان های سیاسی و فکری شون. منظورم مطالعه جریان شناسانه نیست. دیدن همه ی این فکرها در بستر واقعی شون در زندگی مردم واقعا جالب و تامل برانگیزه.
از این حیث کتاب خوبی بود مسجدِ پروانه. خوشحالم خوندمش