یادداشت سید یاسر بنی‌هاشمی

        یکی از زیباترین و جذاب‌ترین رمان‌هایی بود که تابه‌حال خوانده‌ام.
سبک نوشتن و داستان‌پردازی خالد حسینی در این کتاب را بسیار دوست داشتم.

یکی از تکنیک‌هایش که خیلی برایم جالب بود، لو دادن بعضی اتفاقات آینده توسط خود نویسنده به شکلی ظریف و خواستنی بود که باعث می‌شد، از یک سو خیالت از بابت بعضی اضطراب‌ها راحت شود، و از سوی دیگر، کنجکاوی‌ات را برای ادامه دادن کتاب تا رسیدن به آن اتفاقی که لو داده، زیادتر شود.

در بسیاری از بخش‌های کتاب، با مردم افغانستان هم‌ذات‌پنداری کردم و از اینکه ایرانی‌ها هم رنج‌های مشابهی را تحمل کرده و می‌کنند و بسیاری مجبور به مهاجرت از وطن شده و می‌شوند، گریستم و از باب اینکه چقدر راحت ممکن است با بی‌تدبیری، ایران هم مانند افغانستان، درگیر جنگ داخلی شود، بر خود لرزیدم.

خالد حسینی در این کتاب، به زیبایی هر چه تمام‌تر، علاوه بر آشنا کردن مخاطب با تاریخ پر فراز و نشیب افغانستان، به ما این نکتۀ بسیار مهم را یادآور می‌شود که هویت و فرهنگ هر فرد که در ذهن و خاطراتش از زندگی متبلور می‌شوند، تا آخرین روزهای زندگی‌اش با او همراهند و می‌توانند معنابخش زندگی‌اش باشند.