یادداشت نفیسه سادات موسوی

        از کتابای خوب آگاتا کریستی بود که بدون حضور خانم مارپل و پوآرو پیش میرفت داستانش. تعلیق‌های به جا و رمزگذاری‌های هوشمندانه‌ای داشت که نمیذاشت راحت دست نویسنده رو شه برامون و تا اواخر کتاب میتونستیم همچنان درگیر حل ماجرا باشیم. لذت کشف و البته هیجان، برگ برنده کتابه.

اما چندتا چیز رو مخ هم داشت. یکی اطناب بود و اون یکی یه سری اتفاقایی که هیچ توجیه و دلیلی براشون وجود نداشت و همین باعث میشد باورپذیر بودنشون کم شه. و با اینکه اصل داستان رو زیر سوال نمیبرد ولی میرفت رو مخ مخاطب بالاخره.

مهم‌تر از همه جزییاته. از کنار هیچ چیز جزئی ای توی این کتاب نباید با سادگی گذشت. از همون صفحات اول تا آخر آخر. همه چیز به دلیلی توی متن آورده شده و مهمه.