یادداشت روشان

        صادقانه ماجرایی که سر طرح جلد این کتاب پیش اومد توجهم رو بهش جلب کرد وگرنه شاید نمی‌خوندمش. حالا هم که خوندم خیلی متوجه تمجیدهایی که از این کتاب شنیده بودم نمی‌شم. در واقع دیگه خیلی مطمئن نیستم پوینت خوندن حرف‌های یه مرد سفیدپوست تو قرن هجدهم درباره زنان چیه. میفهمم. دیدرو در زمان خودش داشته حرف‌های متفاوتی می‌زده و به لحاظ‌هایی پیشرو بوده اما همچنان مخاطب این دو رساله رو مردان می‌دونم. با مردان درباره زنان گفته و سعی کرده زن‌ستیزی موجود رو تا حدی نقد کنه. تنها یک نکته در این دست کتاب‌ها می‌بینم اون هم اینکه رد مردسالاری دوره روشنگری رو بگیریم و بیایم جلو تا به لحظه اکنون برسیم. اگه کسی این براش دغدغه‌ست می‌تونه کتاب خوبی باشه. اما سوال من هنوز سرجاشه. چرا حرف‌های مردی در قرن هجدهم فرانسه درباره زنان باید برامون مهم باشه؟ و چه کمکی بهمون می‌کنه؟