یادداشت مریم علویان

        این داستان غم‌زده به قربانی‌های جنگ پرداخته‌است. مردی که همسرش را از دست داده و یک پسر معلول دارد و پسری که مادر و پایش را از دست داده و هنوز با خودش کنار نیامده که باید انتقام مادرش را بگیرد یا چون توان پیروزی ندارد، یک شب دیگر هم به دشمت فرضی‌اش فرصت بدهد. این پسرک دشمن را می‌شناسد و نمی‌شناسد و او را از خود می‌داند و نمی‌داند.
شخصیت‌پردازی کار درخشان است ولی در پیرنگ جا داشت که شسته‌رفته‌تر شود.