یادداشت

        به دلیل علاقه‌ی قلبی‌ام به دکتر یداللهی نازنین و امکان هرگونه خطا امتیازی لحاظ نمی‌کنم.
دکتر اولین استادی بود که خودم خارج از منطق نظام آموزشی انتخاب کردم. کارگاه ترانه شروعی بود برای پیگیری علاقه‌ام بیرون از مرزهای اتاقم. اولین حضورم در جمعی که از ترانه و شعر و هنر حرف می‌زد. و اشتیاق به یادگیری و همزبانی مرا هر هفته به این کارگاه می‌کشاند.
کارگاهی که هفته‌ای یکبار، یکشنبه‌ها، برگزار می‌شد و من برای حضور در آن ۴ ماه هر هفته ۸ ساعت مسیر برای آمدن به تهران و ۸ ساعت برای برگشت طی می‌کردم.
بعد از فوت دکتر دیگر ترانه ننوشتم، اما چراغی پیدا کردم برای پیش رفتن در راه اصلیم.