یادداشت کوثر گلیج

        شاید چون آتش، بدون دودِ نادر ابراهیمی را خواندم کتاب دیگری از این نویسنده را نمی‌توانم به اندازه‌‌ی آن مجموعه دوست داشته باشم. 
این کتاب را می‌شد در دو ساعت خواند. چون روان و خوش‌خوان بود ولی استعاره‌ها و نمادها و واگویه‌های درونی زیاد، آدم را از یک جایی به بعد دلزده می‌کند. البته همین نثرِ غمگین، مخاطب را عمیقا با درونِ فرسوده و آشفته‌ی راوی آشنا می‌کرد که این هنر نویسنده است.

این‌جا متوجه شدم چقدر نام هلیا زیباست. :)