یادداشت مبینا گل‌صفتان

        پیچیدگی همیشه من رو به وجد میاره. چه مطلبی علمی باشه و چه قطعه‌ای ادبی. این نمایشنامه پر از پیچیدگی‌های نوازش‌دهنده‌ی ذهن، بی‌پروایی‌های خشن و لطافت‌هایی میان اون‌هاست. همین‌قدر آشوب‌ناک و البته همین‌قدر واقعی.
قصه‌ها چیزی فراتر از لکه‌های جوهر بر کاغذ اند و رابطه‌شون با نویسنده چیزی فراتر از منسوب بودنه. شاید در جای جای این کتاب و با الحان مختلف داره روی همین نکته تاکید می‌شه و الحق هم خوش نواخته می‌شه.
این اولین کتابی بود که از مک‌دونا خواندم و طبق رده‌بندی گودریدز بهترین کتاب اوست. احساس می‌کنم آشوبی که کتاب ایجاد کرده رو تا آخر هفته به دوش و در آغوش خواهم کشید.
و باید گفت هوففففففف.

همین.