یادداشت Amin mousavi

        سم هستم یک داستان روایی و پر از لحظات ریزه‌کاریه؛ سفری که با آرامش شروع می‌شه و کم‌کم تو رو به اعماق زخم‌ها و رازهای شخصیت‌ها می‌بره. این کتاب مثل گفت‌وگویی طولانی با یک دوست قدیمیه—کسی که حرف‌هاش هم آرامت می‌کنه، هم گاهی تو رو توی آینه‌ی خودت خیره می‌کنه.

تائو با نگاهی ظریف به روابط انسانی، نشون می‌ده که هر آدمی داستانی پشت لبخندش داره و هر رابطه‌ای می‌تونه باری از گذشته رو با خودش بکشه. برای من، این کتاب یادآوری بود که خودشناسی و پذیرش، دو تا از سخت‌ترین و ارزشمندترین مسیرهایی هستن که آدم می‌تونه توی زندگی بره.

آنچه این داستان رو خاص می‌کنه، صداقت بی‌پرده‌ی شخصیت‌هاشه. تائو طوری تو رو درگیر دردها، امیدها و انتخاب‌های سم می‌کنه که انگار خودت هم بخشی از ماجرا شدی. در نهایت، کتاب نه‌تنها درباره‌ی یک فرد به اسم سم هست، بلکه درباره‌ی هرکدوم از ماست—با ترس‌هامون، گذشته‌ای که ول نمی‌کنه و تلاش برای پیدا کردن جایگاه خودمون در این جهان پرسر و صدا.

برای من، سم هستم شبیه یک سفر بود که مقصدش آرامش بود، ولی مسیرش پر از سوال‌هایی که هنوز دارم با خودم حملشون می‌کنم.