شاید اگه قبلاٌ قسمت‌های مهم نمایشنامه رو نخونده بودم، برام تکان‌دهنده‌تر و جذاب‌تر بود. اما الان خوندنش مثل این بود که جواب یه مسئله رو بلدی و باز الکی داری حلش می‌کنی. اما به هر حال،‌ ایده‌ی مطرح در این نمایشنامه خیلی عجیب و جذابه. این‌که نه بدون دیگران می‌تونی،‌ نه با دیگران. یاد جمله‌ای می‌افتم که فرهاد توی فیلم «در دنیای تو ساعت چند است؟» به گلی گفت: «نه با تو، نه بی تو».