یادداشت محمدعلی نخلی

        «بانگ آزادی» روایت وضعیت موسیقی ایران از سالهای پیش از انقلاب تا امروزه است. 
«احمدعلی راغب» را شاید بتوان پدر موسیقی ایرانی-انقلابی دانست. اگر تلاش های او در قبل و بعد از انقلاب برای زنده نگه داشتن نواهای محلی و اصیل ایرانی در آهنگ ها و سرود ها نبود، احتمالا هم نسل های من هیچوقت با نواهای گیلکی آشنا نمی شدند. یا نمی دانستند که کردستان موسیقی منحصر به فردی دارد. 
اینکه او چقدر با استعداد و پر تلاش است را باید بخوانید تا باور کنید. اینکه چطور از قعر فقر با تلاش خستگی ناپذیر در راه علاقه و هدفش به ثروت می رسد مثال زدنی است. 
اما این کتاب جدای از روایت زندگی احمدعلی راغب از زبان خودش، حاوی بیوگرافی موسیقی ایران در اواخر پهلوی و پس از انقلاب است. موضوعی که به ندرت در جای دیگر در مورد آن به این صراحت صحبت شده. که صد البته این صراحت را مدیون «انتشارات راه» و نگاه «وحید جلیلی» ها هستیم که سانسور را کنار گزاشته اند و واقعیت ها را روایت می کنند. 
شخصاً همیشه این مسأله را می شنیدم که پهلوی به شکل عجیبی غرب زده بوده و هنر اصیل ایرانی را تحقیر می کرده است. اما شنیدنش از دهان متخصصی که هوای آن دوران را تنفس کرده حس و اعتبار دیگری دارد. این مسئله را به خصوص در فصل آخر کتاب می خوانیم که روایت تخصصی مرحوم راغب از موسیقی است. 
پس این کتاب را در مرتبه اول به هنرمندانی پیشنهاد می کنم که دوست دارند خلق اثر هنری منحصر به فرد و با کیفیت بالا را تجربه کنند. در مرتبه دوم هم به کسانی که دوست دارند بدانند هنر دوران قاجار و صفویه در ایران چه شد و الان چرا انقدر کم رنگ است.