یادداشت Parya

        برای چی زندگی می کنیم؟ 
اصلی ترین سوالیه که بعد از این کتاب به ذهنتون می رسه‌ و احتمالا شما هم پاسخش رو نمی دونید. 

انجمن شاعران مرده، داستان یه مدرسه  سخت گیر ، والدین زیاده خواه و آرزو ها و علاقه های دسته جمعی رو روایت می کنه...

از اون جایی که این داستان اول فیلم بوده و بعد فیلم نامه اش به کتاب تبدیل شده، توصیفات  کم و خط داستانی خیلی سریع اتفاق می افته. انتظار داشتم بیشتر داستان رو کش بدن و طولانی ترش کنن. مخصوصا این که داستان فضای مدرسه ای داشت و جا برای توضیحات اضافه زیاد بود اما مثل این که خیلی روی وفادار بودن به فیلم تاکید داشتن. از طرفی شعر ها ، جملات قصار و نثر آهنگین کتاب شما رو وادار می کنه که کتاب رو ادامه بدید.

شخصیت پردازی داستان خیلی قابل لمس بود و ته مایه های جامعه شناسانه و فلسفی داستان آدم رو به فکر فرو می بره. این قضیه که داستان تو قرن هجدهم اتفاق می افته و  فیلم تو سال ۱۹۸۹ اکران شده اما ما تو سال ۲۰۲۵ هنوز هم درکش می کنیم، نا امید کننده است. آدم بعد این همه سال حداقل انتظار یک کم پیشرفت اخلاقی داره.

عقاید جمعی بعضی وقت ها به طرز جبران ناپذیری آسیب زننده ان، این یکی از چیز هاییِ که کتاب سعی در گفتنش داره. تاریخ پر از گالیله ها ، سقراط ها و افراد یه که سعی کردن اون چیزی که درسته رو انجام بدن‌.با تمام این ها، هر چند که اون ها قربانی شدن  ولی فکر نمی کنم فراموش شده باشند.

به طور طبیعی آدم سعی می کنه طبق گروهی از مردم که بین شون زندگی می کنه چرتکه زندگیش رو بچینه اما تا وقتی که سر مشق ها اشتباه نوشته شده باشن، کلمات رو اشتباه می نویسیم. فرقی نمی کنه یه خط تمرین کنیم یا یه صفحه، خانه از پای بست ویران است.

پس با این اوصاف باید بین درست و تنها زیستن  یا مسیر اشتباه رو با جمع رفتن، یکی رو انتخاب کنیم. به هر حال انجام دادن کاری که درسته معمولا سخت تره.
اما سوال این جاست که واقعا اون قدر شجاع هستیم؟ یا ما هم خواب زدگانیم؟