یادداشت نعیمک

        فیلیپ کی. دیک آن قدر اسم شناخته‌شده‌ای هست که بدون فکر دوباره آثارش را بخرم. خب، چند وقتی بود چیز تازه‌ای ازش نخوانده بودم و حالا که بیشتر فانتزی و علمی-تخیلی می‌خوانم قبل از شروع کتاب با خودم فکر کردم که: «مگر چی دارد که این قدر معروف است؟» و خب، آچمز شدم.
یک خطی قصه‌ها بسیار ساده است. آخرالزمان، روبات‌ها، سفر در زمان و الگوهای آشنایی که همه‌جا می‌بینیم و می‌خوانیم اما زاویۀ نگاه دیک خیلی عجیب است. شکلی که قصه را شروع می‌کند و شکلی که پیش می‌برد تو کاملاً غرق در ماجرا می‌کند و مهم‌تر اینکه بعد از این همه سال هنوز تازگی دارد. یعنی با خودت فکر می‌کنی چرا تا به حال به فکر کس دیگری نرسیده بود که این طوری بنویسد یا چرا الان که این همه داستان داریم یک نفر برای خاطر خدا این شکلی ننوشته است. هر کدامش دقیقاً در لحظه‌ای که باید تو را مسحور می‌کند و خواندن دیک بار دیگر بهم ثابت کرد که چرا باید ادبیات ژانری بخوانم. 
آقا اصلاً کی نخواند ...است.