یادداشت گوهر قوامي

        یک کتاب کودک با بارعاطفی و احساسی بسیار بالا !
اما شاید برای همه ی بچه ها موضوع پرداخته شده جذابیت نداشته باشه. احتمالا کودکانی که تجربه ی زیست با سالمند یا افراد درگیر با بسماری فراموشی دارند براشون ملموس تر و قابل درک تر باشه. بنظر برای باقی بچه ها باید در خلال داستان این بیماری خاص و عوارضش توضیح داده بشه.
بنظر این کتاب برای طیف خاصی از کودکان نوشته شده باشه یا حداقل در عمل بنظرم تاثیر گذاریش به این شکل باشه.
مسئله ی بعدی نام کتابه: *واقعا، جدی جدی؟* 
بچه که بودیم مامانمون وقتی برامون قصه ی تخیلی دور از واقعیت می گفت تا حد زیادی باورش می کردیم اما اونجایی که دیگه منطق تفکرمون اجازه پذیرش نمی داد از مامان می پرسیدیم واقعا جدی جدی اتفاق افتاد؟ اما مامان در جواب احتمالا می گفته نه همه ی اینها بخشی از تخیل ذهن نویسنده ست.
اما توی این کتاب پدربزرگ بعد از همه ی داستان های تخیلی که روایت می کنه می گه واقعا، جدی جدی. که این بنظرم کمی از تخیل فاصله می گیره و ممکنه پا به عرصه ی دروغگویی و در ادامه باعث ایجاد عدم اعتماد در کودک بشه.
موضوع بعدی اینه که در داستان به صورت مستقیم اشاره نکرده اما از روند داستان کاملا مشخصه که پدربزرگ در جایی خارج از خونه زندگی می کنه جایی مثل خونه ی سالمندان. اینکه سپردن پدربزرگ به خ نه ی سالمندان اتفاق مثبتیه یا منفیه بنظر من بستگی به شرایط خانوادگی داره و نمی شه صد در صد اینکار رو نادرست و منفی دونست اما خب عقیده جاری در فرهنگ ما این مسئله رو به راحتی نمی پذیره و ممکنه کودک بعد از خوندن و شنیدن داستان احساس ناخوشایندی از این موضوع داشته باشه.
 من تصویر سازی کتاب رو دوست داشتم ولی یه مسئله ای که بنظرم رسید استفاده ی بهینه از رنگ هاست. چون معمولا رنگ ها بار معنایی زیادی رو می تونند منتقل کنند خصوصا در کتابی که  احساسات زیادی قراره منتقل کنه. مثل صفحه ی سی و یک از رنگ بسیار تیره ای استفاده شد که بنظرم جای مناسبی نبود مثلا اگر از همین رنگ در صفحه های قبل تر جایی که شارلی می فهمه بابابزرگ آلزایمر داره استفاده می شد تاثیرگذارتر بود.البته برای اون صفحه هم این حتی از دارک بودن بنظرم زیاده و بیشتر رنگ های سیاه و سرمه ای تداعی مرگ ممکنه باشه مثلا از رنگ های خنثی تر مثل خاکستری و ... می شد بهره برد.
پیام داستان رو هم می شه بنظرم همدلی، درک، تلاش مستمر و نا امید نشدن، و مهربانی به بزرگتر ها در نظر گرفت. اما بنظرم این کتاب بیش از اینکه هدف محتوایی داشته باشه هدف احساسی و عاطفی داره.