یادداشت منصوره مصطفی زاده

امروز به یادداشت شما برخوردم و درباره‌ی ترکیب زبان گفتاری و کتابی برای دیالوگها به فکر فرو رفتم. به نظرم آمد می‌تواند دو جنبه داشته باشد: یکی آن‌ که کتاب از شکسته‌نویسی بسیار دوری کرده و این به خوش‌خوان بودنش کمک می‌کند، چون حافظه‌ی تصویری ما در خواندن کلماتی که زیادی شکسته شده باشند خوب یاری نمی‌کند و ارتباط ما با اختلال مواجه می‌شود. مثلاْ ما به دیدن واژه‌ی «وخ» یار«وخت» عادت نداریم درحالی‌که آن را به زبان می‌آوریم اما ذهن ما به قرارداد«وقت» عادت کرده و آن را ثبت کرده است. ۱/

اما از سویی در این زمانه که مدام حافظه‌ی آدم‌ها دارد از متن پاکیزه و باقاعده خالی‌تر می‌شود و از بد روزگار بچه‌ها و نوجوانان بیش‌تر از دیدن چند متن روان و پاکیزه با انبوهی از شکسته‌نویسی و مغلوط‌نویسی‌های عجیب و غریب در فضای مجازی سروکار دارند اصلاً حالت نوشتاری یا به‌اصطلاح کتابی خیلی از چیزها را نمی‌دانند و این چنین ترکیبی از زبان گفتار و نوشتار، نهایتاً آن‌ها را به اشتباه بیندازد و واقعاً به جای «بیاورم» «بیارم» در ذهنشان تثبیت شود و «نمی‌تونی» به‌جای «نمی‌توانی». ۲/