راستش من مجموعه نیمایی های استاد داوودی با نام "گاهی حواست نیست" را بیشتر دوست داشتم چون هم زبان شسته رفته تر بود و هم به نظرم بیشتر بر اساس کشف شکل گرفته بود. اینجا به نظرم گرچه جنون شاعرانه بیشتری میبینیم اما شعرها کمی بی ساختار هستند
چند شعر بلند انتهای کتاب بسیار زیبا و خواندنی هستند
