یادداشت مبینا گل‌صفتان

        داستانی ساده، روان و زیبا.
برای من که پیچیدگی را لازمه‌ی زیبایی هرچیزی در جهان می‌دانم همیشه جذابیت‌های چیزهای ساده عجیب اند.
این کتاب را هم در دسته‌ی ساده‌های عجیب دوست‌داشتنی قرار می‌دهم.
با اینکه در این کتاب با داستانی ساده مواجه ایم اما باز هم داستایفسکی قلم جادویی روان‌شناسانه‌اش را روی دیالوگ‌ها می‌کشد و مکالماتی عمیق خلق می‌کند.
میل بی‌نهایت شخصیت‌های داستان به رنج، تجلی متعالی‌ترین نوع عشق در دوستی و بی‌حد و اندازه بودن خودخواهی آدم‌ها شاید سه ضلع اصلی مثلث برمودایی باشند که با خواندن کتاب درآن غرق خواهید شد.
باری
به قول خود آقای داستایفسکی "ما می‌توانستیم تا ابد با هم سعادتمند و شادکام باشیم" و به قول حسین منزوی "ما می‌توانستیم زیباتر بمانیم/ما می‌توانستیم عاشق‌تر بخوانیم"
و به قول جناب صائب "چو خود پای بر بخت خود می‌زنیم/ چرا طعن بر بخت وارون زنیم؟"
همین.