یادداشت بابک قائدنیا

        هنگامی که درختی را بلند، کوهی را باشکوه و صخره‌ای را خطرناک می‌خوانیم، هنگامی که مخلوقی را مرد و مخلوق دیگری را زن می‌نامیم، صفاتی به آن‌ها نسبت می‌دهیم که به ما تعلق دارند، نه به آن‌ها و هنگامی که در این تعاریف غرق می‌شویم یک چیز را فراموش می‌کنیم، زندگی کردن را، زندگی کردن را، زندگی کردن را.