یادداشت نیما اکبرخانی

        هیل بیلی زندگی نامه‌ی خودنوشت آقای جی‌.دی ونس شرح حال طبقه‌ی بسیار مفلوک سفید پوست در قسمت‌های مرکزی ایالات متحده است.
موقع خواندن بسیار به یاد سریال shameless افتادم. البته آن سریال خیلی مفلوک تر است. کتاب پر است از شخصبت‌هایی بسیار بی‌شعور که سخت به دنبال رویای آمریکایی می‌دوند و غافل‌اند از خیلی چیزها من جمله شعور.
این جملات بالا اصلا ربطی به کیفیت اثر نداشت، کتاب خوب است و نویسنده شجاعانه راست زندگی خودش و خانواده‌اش را نوشته است. البته من پس از پایان کتاب بیشتر به این نتیجه رسیدم که نویسنده خودش هم از جنس همان هاست.
نویسنده کاملا معتقد به ارزش هایی دون است. متعصب است، وطن پرستی افراطی دارد، تعصب روی خانواده در حد غیر منطقی دارد و هزار یک چیز دیگر که به یاد آوردنشان هم برایم آزار دهنده است. از اعضای تفنگ داران دریایی آمریکاست که خیلی هم فکر می‌کند خوب کاری کردند عراق را اشغال فرمودند چون قوی ترین! کشور دنیا هستند و جرج بوش و ریگان خیلی آدم حسابی هستند و بودند.
نویسنده محبت را در مادربزرگ و پدربزرگی یافته که همواره مخالف قانون بوده‌اند و سعی داشته‌اند از او و سایر اعضای خانواده‌ی خود با چندین قبضه تفنگ‌های کالیبر بالا حفاظت کنند. پدر بزرگ و مادربزرگی مبتلا به الکلیسم با سابقه‌ی شدید خشونت خانوادگی برایش الگو هستند و خودش زیر دست یک مادر هروئینی و بیش از پنج تا ناپدری رسمی و غیر رسمی بزرگ شده، دیگر چه توقعی می‌توان داشت؟ همین  که تا اینجا آمده، اصلا خیلی هم خوب است. نویسنده رسما معترف است با رانت رفته سر کار و متاسف که نیست هیچ، آن سیستم رانت ساز و رانت باز را هم حسابی تایید می‌کند.
به قول واشنگتن پست: کتابی بسیار عالی برای شناخت سبد رای -ابلهی چون- ترامپ.
خوب است نهایتا، اگر بخوانید با روی دیگری از آمریکا آشنا می‌شوید که هالیوود و رسانه‌‌ها زیاد دوست ندارند نشان شما بدهند.