یادداشت امیرعلی مینکی

        سم برای صبحانه رو خوندم.  
یه جمله‌ی ساده، ولی مثل یه زهر آروم، کل روزتو می‌گیره.  
نویسنده نمی‌خواد چیزی رو حل کنه، فقط می‌خواد بپرسه.  
هر صفحه یه مکثه، یه فکر، یه قدم توی ذهن خودت.  
آخرش؟ نه جواب، نه پایان—فقط یه حس که شاید از خود صبحونه هم عمیق‌تره.

📖 Poison for Breakfast—I read it.  
One quiet sentence, like slow poison, takes over your whole day.  
The author isn’t solving anything—he’s asking.  
Each page is a pause, a thought, a step into your own mind.  
The ending? No answers, no closure—just a feeling deeper than breakfast itself.