یادداشت لیلا بهجتی اردکانی

        مجموعه‌ای از استدلال‌های حوزه‌های گوناگون در جهت تبیین فضیلت کناره‌گیری یا به بیان دیگر، کمی ترمز را کشیدن در عصری که زمین و زمان تو را به سرعت فرامی‌خوانند.  

بخش اول و دوم بیشتر توجه مرا به خود جلب کرد. در بخش اول (استدلال سیاسی)، نویسنده از این مسئله گفته بود که گاهی کناره‌گیری و قناعت حربه‌ای است در جهت نگاه‌داشت فاصله طبقاتی و آن را مذموم شمرده بود. سپس راهکاری سیاسی جهت رفع این تضاد پیشنهاد داده بود و در نهایتِ فصل، آموزش را مقدمه‌ای برای نهادینه شدن خویشتن‌داری در انسان‌ها تلقی کرد. بخش دوم هم استدلالی وجودشناختی از کرکگور بود که لااقل در ذهن من، تداعی‌گر جهان‌بینی اسلامی نیز بود. 

در نهایت با راه حل عملی خاصی مواجه نخواهید شد اما شاید این استدلال‌ها دریچه‌ای باشد برای اینکه انسان اساساً ارزشی هم برای به «کناره گرفتن» قائل باشد و بداند زندگی‌ای که در آن همه چیز طلب شود، بی‌شکل و بی‌جهت است و زندگیِ شکل‌دار، آن زیستی است که انسان به دنبال یگانه امری بدود!