یادداشت مهرآسا رضایی

        وقتی این کتاب رو خواندم پانزده سالم بود و طبیعتا تو جو رمان خوانی دبیرستان های دخترانه بودم. وقتی دیدم همه ی هم کلاسیهام دالان بهشت و همخونه و چیزهای این مدلی می خونن من هم تصمیم گرفتم به ادبیات کشورم احترام بذارم و وسط رمان های خارجکیم، یه ایرانی هم بخونم. این کتاب از طرف خفن ترین رمان ایران خوان مدرسه به عنوان یکی از بهترین ها بهم معرفی شد. یادمه که همون موقع هم ناامیدم کرد. خیلی سطحی بود و اصلا حرفی برای گفتن نداشت. 
بعد از خوندن این کتاب تصمیم گرفتم با ادبیات عاشقانه و عامه پسند کشورم همچنان قهر بمونم.
حالا فقط رمان تاریخی میخونم یا مثل آثار معروفی و دولت آبادی که دور از کلیشه بودنشون بهم اثبات شده.