یادداشت

        در حین خوندنش مدام داشتم تصاویری رو از فیلمی خیالی که از روش ساخته بودن مجسم می‌کردم. چقدر ادبیات پیش کسانی چون بیضایی غنی است. از واژه‌ها و ساختارهای زبانی‌ای استفاده کرده بود که باعث می‌شد هم به شدت حسودی کنم که ما هیچ‌وقت این‌طوری زبان فارسی رو یاد نگرفتیم،‌ هم احساس کنم چقدر شگفت‌انگیز می‌بود اگه می‌تونستیم این غنای زبان رو همچنان حفظ کنیم.
مضمون داستان کمابیش تکراری بود و چندان بدیع نبود. داستان خردمندی که در جامعه‌ی پر از جاهلان به‌سر می‌بره و بهای این زندگی جانشه، اما با اینکه مضمون تکراری بود در ظاهر، همچنان بهت‌زده می‌شدم از واکنش افراد در برابر حکمت و خرد شرزین.