یادداشت آرزو حسام

        -آن‌چه از سر می‌گذرانیم تعلیقی است در روزمرگی، وقفه‌ای در آهنگ زندگی، مثل وقتی که هنگام اجرای ترانه‌ای، صدای طبل قطع می‌شود و به نظر می‌رسد که موسیقی در سکوت متعاقبش کش می‌آید.

-گاهی نوشتن می‌تواند وزنه‌ای باشد که بر روی زمین بندت کند؛ اما من برای نوشتن دلیل دیگری هم دارم: نمی‌خواهم آن‌چه را که اپیدمی بر ما فاش می‌کند از دست بدهم. متاثر از ترس، هر آگاهی فرّاری در لحظه ناپدید می‌شود، همیشه وقت بیماری این‌گونه است.

-هیچ‌کس خوش ندارد کنار گذاشته شود. حتی اگر بدانیم انفصالمان از دنیا موقتی است، باز هم رنجمان تسکین نمی‌یابد. ما نیازی مبرم داریم که با دیگران باشیم، میان دیگران باشیم، در چند قدمی کسانی باشیم که برایمان اهمیتی دارند. نیازی که شبیه نفس کشیدن است.

-آلودگی دعوتی است به فکر کردن. قرنطینه فرصتی است برای این کار. فکر کردن به چه؟ به اینکه ما تنها عضوی از اجتماع بشریت نیستیم. ما گونه تهاجمی‌تر این اکوسیستم متعالی و شکننده‌ایم‌.