یادداشت مجتبی بنی‌اسدی

        دو نمایشنامه؛ دو کلاس درس

نویسنده در نمایشنامه اول، می‌شود گفت تقریبا به صورت مستقیم، نشان داد که «نباید چشم‌بسته اطلاعت کرد.» و این را در کلاس درس به صورت فابل قبولی «نشان» داد.
ساعدی در نمایشنامه دوم، قدرت‌طلبی و بی‌اخلاقی‌های سیاسی را در قالب یک نمایشنامه تمثیلی ارائه داده بود. حالا دیگر ساعدی را باید یک نمایشنامه‌نویس ماهر دانست. گرچه داستان‌هایش بیشتر به دلم نشسته.