یادداشت سپیده

        در حد تعریفاش نبود.
نکته قوتش اینه که نویسنده خوب تونسته اتفاقات و شخصیت های کتابش رو به کتاب های «آلیس در سرزمین عجایب» ربط بده؛ ولی متاسفانه روند داستان بیش از حد آروم و اتفاقاتش یکم تکراری بود و به همین خاطر هم حوصله‌مو یکمی سر برد و من رو تا مرز ریدینگ اسلامپی کشوند.
از اونجایی هم که نتونستم باهاش خوب ارتباط برقرار کنم، آخرشم اونجوری که انتظار داشتم و همه میگفتن اشکمو در نیاورد. ناراحت شدم ولی نه درحد گریه. درواقع بیشتر از همه دلم به حال هاتای بیچاره سوخت...
کوتاه بخوام بگم خوندنش جالبه ولی با نخوندنش هم چیزی رو از دست نمیدین.