یادداشت فاطمه سلیمانی ازندریانی

تقریبا هیچ کدام از ما عادت نداریم در بحران های زندگی مان به دنبال ریشه مشکل باشیم. هنگام بحران که آن قدر درگیر و مضطرب و مستاصل هستیم که به جز عبور از آن به چیزی فکری نمی‌کنیم وقتی هم که مشکل آرام می‌شود، یا خسته ایم و یا مغرور به رام کردن هیولای مخوف فتنه. 
شاید هم روبرو شدن با ریشه شجاعتی والاتر از عبور از بحران ها می‌خواهد شجاعتی که هنوز به آن نرسیده ایم. 
گزارش یک اندوه به دنبال ریشه ی درختی است که میوه های تلخش را تک تک مردم ایران سال های متمادی چشیده ایم . درخت فتنه و چند قطبی شدن جامعه. 
گزارش اندوه داستان پدری ست که سال ها جنگیده است، برادرانش فدای این مسیر شده اند اما حالا در سال هشتاد و هشت جوانش در اولین ترم دانشگاه اش دو هفته است که بازداشت شده است و خبری از او نیست. 
حالا این پدر در پیاده روی اش در خیابان های تهران به یاد روزهایی که در این سی سال گذرانده است می‌افتد به یاد خاطراتش با برادران و دوستانش به یاد روزهایی که کنار سفیر ایران در یک کشور خارجی گذرانده است و... 
کتاب به صورت پشت سر هم و بدون فصل بندی روایت می‌شود و زمان و مکان و شخصیت ها هر دو، سه صفحه تغیرر می‌کنند. کتاب به صورت سیال ذهن روایت شده است. نویسنده به شدت به نوشته اش مسلط است. با قاطعیت میتوانم بگویم از لحاظ ارزش ادبی با کتاب ارزشمندی روبرو خواهید شد.
با اینکه  مطالعه کتاب احتیاج به تمرکز دارد ولی رفت و آمد ها و تعدد روایت ها خواننده را میخکوب می‌کند. 
از لحاظ محتوا نویسنده حرف سیاسی زده است ولی سیاست زده نشده است، سعی کرده است در حد توان درک درستی از همه طرفین جامعه داشته باشد. 
اما به نظر من اشکال کتاب این بود که شخصیت اصلی همیشه در طرف مثبت و درست ایستاده بود و اشکالات را روایت می‌کرد. اگر شخصیت کتاب خودش در خطاهایی از اداره‌ی جامعه شریک بود آن وقت بهتر میشد درک کرد که چی شد که این جوری شد! 
هر کجا که نشانی از آرمان های اولیه ماند انقلاب به پیش رفت اما حیف که به لطف بعضی ها در دوره هایی این نشان ها تبدیل به نقاط ریزی شدند که باید در بخش های مختلف با ذره بین جست جوی شان میکردیم. 
اگر به مطالعه پیرامون فتنه هشتاد و هشت علاقه مندید حتما کتاب فتنه تغلب را بخوانید.