یادداشت آگاتاهد.

        خوندن صد‌صفحه‌ی اول کتاب مثل شکنجه بود. متن و توصیفات و شخصیت‌پردازی وحشتناک بود و تنها انگیزه‌م برای خوندنش این بود که نمیخواستم مثل این یک‌سالی که گوشه‌ی کتابخونه‌ام خاک میخورد، نصفه نیمه بمونه و با دیدنش اعصابم خورد بشه. یادمه هربار میومدم سراغش میگفتم نصف ستاره هم برای این کتاب زیاده.🙏💔
ولی صد صفحه‌ی اول که گذشت، کم کم بهتر و بهتر شد. اول فکر می‌کردم قراره یه عاشقانه‌ی کلیشه‌ای باشه، ولی از این خبرها نبود. تا صفحه‌ی آخر هرچی بیشتر میخوندم بیشتر به دلم می‌نشست و دیگه خوندنش عذاب‌آور نبود. تصمیمم رو گرفتم که چهار ستاره بدم تااااا اونجا که رسیدم به صفحه‌ی آخر😀 نمی‌فهمم چه بیماری‌ایه که نویسنده‌ها میخوان با دو خط آخر هرچی خوندیم زیر سوال ببرن. درست حسابی تمومش کن دیگه خب (وی اصلا حرص نمی‌خورد).

در نهایت، اگه حوصله‌ی صد صفحه عذاب دیدنِ اول کتاب رو دارید پیشنهاد میکنم بخونید، چون اگه اون رو تحمل کنید بقیه‌اش ارزشش خوندن داره..