یادداشت مهدی لطف‌آبادی

        به جرأت یکی از بهترین منتقدان و آموزش‌دهنده‌های  نقد داستان و داستان‌نویسی زنده رو حسین پاینده می‌دونم. یکی از کسانی که کتاب‌هایی که چاپ کرده (بالاخص مجموعه داستان کوتاه در ایران و گشودن رمان) بیشتر از کارکرد تئوریکی مثل اینکه رئالیست در چه سالی شکل گرفت و مانیفست اولشون چی بوده بیشتر به کارکرد عملی ادبیات توجه داره. این‌که چه نوع پیرنگ‌ها و شخصیت پردازی‌ها و... دلالت بر رئالیست، مدرن و یا پست مدرن بودن یک اثر داره. 
جدای از شیوایی و کاربردی بودن کارهای حسین پاینده این کتاب از چند نظر شیوه‌ای جدید و متفاوت رو ارائه می‌داد. مهم‌تر از همه توجه به مدخل یک اثر ادبی برای درک و فهمیدن موضوع و پیام اثر. توی این کتاب ده رمان از منظر توجه به پرلود یک اثر بررسی می‌شه که به ترتیب این رمان‌ها هستند: 

 بوف کور اثر صادق هدایت
تنگسیر اثر صادق چوبک
مدیر مدرسه اثر جلال آل‌احمد
شازده احتجاب اثر هوشنگ گلشیری
سووشون اثر سیمین دانشور
ثریا در اغما اثر اسماعیل فصیح
جزیره سرگردانی اثر سیمین دانشور
چراغ‌ها را من خاموش می‌کنم اثر زویا پیرزاد
آزاده خانم و نویسنده‌اش اثر رضا براهنی
سرخی تو از من اثر سپیده شاملو  

چیزی که توجه من رو توی این کتاب خیلی جلب کرد طیف رمان‌های انتخابی حسین پاینده بود. چهار رمان رئالیست، چهار رمان مدرن، یک رمان ناتورالیستی و یک رمان پست مدرن توی کتاب نقد می‌شه. همچنین از بین نویسنده‌ها شش نویسنده مرد و چهار نویسنده زن وجود داره. پنج رمان از رمان‌ها پیش از انقلاب نوشته و چاپ شده بودند و پنج رمان دیگه هم پس از انقلاب. 
آخر کتاب هم برای این‌که ثابت کنه روش نقدی که تو کتاب آموزش می‌ده در تمام آثار ادبی باید رعایت بشه یک داستان کوتاه (سه قطره خون اثر صادق هدایت) و یک فیلم (هامون اثر داریوش مهرجویی) رو به همون روشی که رمان‌ها رو بررسی کرده، بررسی می‌کنه. 
در کل به کسانی که دوست دارن نقد و یا درک یک اثر رو یاد بگیرن این کتاب رو به شدت توصیه می‌کنم. به کسانی که هم دوست دارن تو عرصه‌ی داستان‌نویسی پا بذارن هم خوندن مجموعه داستان‌های کوتاه در ایران و این کتاب رو لازم می‌دونم.