یادداشت زهرا میکائیلی

                گاهی چنان در اندوه فرو می‌رویم که یادمان می‌رود هنوز هم زندگی در جریان است و هنوز هم لحظاتی هست که بتوان لذت برد. گاهی  غم‌مان را انکار می‌کنیم ولی همه‌ی زندگی‌مان را طوری می‌چینیم که از روبرو شدن دوباره با آن رخداد اجتناب کنیم. گاهی پاییز و زمستان تمام شده اند، باران‌های بهاری بند آمده‌اند ولی ما هنوز چترمان را بالای سرمان سفت نگه داشته‌ایم...

در چند ماه اخیر دوبار این‌کتاب را خواندم. واقعا عالی بود. هم برای کسانی که عزیزی را از دست داده‌اند، هم کسانی که تحت تاثیر یک اتفاق (شخصی یا غیرشخصی) دچار ترس‌های زیاد شده‌اند و بخشی از زندگی‌شان از روال معمول خارج شده است.