یادداشت الهام مطیعیان

        قبل از نوشتن این یادداشت ، تحلیل‌ها و نظرات باقی افراد رو در اینترنت خوندم. این کتاب موافق و مخالف زیاد داره. تقریبا همه یا مخالفشن یا موافقش. من ولی حالتی بینابین دارم. یه ذهن ( ظاهرا مریض ) ولی بسیار خلاق این اثر رو خلق کرده و تصویرسازی‌های جذابی داره. از محتوا بخوام بگم ؛ واضحه که پوچ و ناامیده و در واقع چیزی رو به مخاطب اضافه نمی‌کنه. ولی فقط یه آدم افسرده میتونه حس و حال کلماتش رو درک کنه و اتفاقا خیلی هم قشنگ گفته. موازی با این داستان، کتاب کنت مونت کریستو رو میخونم که دقیقا همین امروز جمله‌ای در باب خودکشی نوشته بود : هیچ فایده‌ای ندارد که انسان این‌همه زندگی کنه ، این‌همه رنج رو تحمل کنه و بعد بمیره‌.
فطرت بقاطلبِ آدمی جمله دوم رو بیشتر دوست داره حتی اگر در اوج ناامیدی باشه. 
در کل به نظرم این کتاب رو نمیشه با این تحلیل‌هایی که همه جا پیدا میشه پیش برد. این کتاب یا خیلی خیلی پیچیده ‌تر و  مفهومی‌تر از این حرفاست ، یا خیلی ساده‌تر از اینی که ما الکی بزرگش کردیم.