یادداشت علی عموکاظمی

        بخشهایی از کتاب: 

- فیلم موظف است تعادلی میان دو کشش، یکی به سوی باورپذیری و دیگری به سوی صورت و مفهوم، که به طور مساوی فشار وارد میکنند پیدا کند. و با این تهدید مواجه است که در هر دو طرف متلاشی شود. فیلم ممکن است در تلاش برای بیان، توهم را نابود کند. و ممکن است به یک بازسازی بی معنا نزول کند که یک دنیای باورکردنی اما بدون مفهوم را ارائه میدهد.

- مردم میتوانند احساسهای خود را در آواز بی مقدمه با، یا بدون، همراهی سازها بیان کنند؛ اشیای بی جان میتوانند خودرای و شریر باشند؛ مرگ میتواند دوستدار شطرنج باشد. اما دنیای خلق شده باید از منطق خاص خود اطاعت کند. هیچ بهانه ای، چه دلالت بر معنا باشد، چه ایجاد تاثیر یا پایان خوش، برای توجیه برملا شدن نظم ایجاد شده کفایت نمیکند. در یک دنیای تخیلی که هر چیزی میتواند روی دهد، هیچ چیزی نمیتواند معنا دهد یا اهمیت داشته باشد.