یادداشت نعیمک

        شاید برای دوران ما کمی تکراری به نظر برسد اما مثل همیشه کی. دیک پر از شگفتی و خوشایندی است. داستان چند صفحه نیست اما با مهارت تمام به قصه‌اش پروپال می‌دهد و بدون هیچ حرف اضافی آن جهان و ویژگی را که می‌خواهد بسازد. حالا که هوش مصنوعی و اینترنت بخشی از زندگی ما شده یک جاهایی از قصه دقیقاً با جهان ما مطابق می‌شود. دیک می‌رود سراغ «حافظه» و چقدر خوب این مفهوم را به بازی می‌گیرد. خیلی سریع فضاسازی می‌کند و می‌رود سراغ اصل ماجرا. انگار که بعدش با خودت فکر کنی آره، دیگر! اگر هم آدم‌فضایی‌ها بین ما باشند عمراً بفهمیم چون چیزی در حافظه‌مان نیست. به همین سادگی و به همین خوشمزگی!