یادداشت آرزو حسام

        اولین تجربه‌ی میلان کوندرای من خیلی غم‌انگیز بود.
این امتیازی که می‌دم براساس ترجمه‌ی فارسی کتابه که فاجعه‌ست. نه تنها با سبک ترجمه ارتباط برقرار نکردم، بلکه رد سانسور همه‌جای کتاب به چشم می‌خوره. جدا از این‌ها، با توجه به تعریف و تمجیدهای فراوونی که از کوندرا شده و می‌شه، احتمالاً این منم که نتونستم متوجه شم کتاب قرار بوده با ذهن من چی‌کار کنه. با چی یا چه چیزهایی قرار بود من رو به چالش بکشه یا اصلا چه موضوعاتی بیش‌تر دغدغه‌ی نویسنده بوده. هویت؟ خیانت؟ دوستی؟ عشق؟ معنای زندگی؟ ملال انسان امروزی؟ همه‌ی این‌ها با هم؟
نمی‌دونم. هدف هرچی بوده، این عدم انسجام و بلاتکلیفی برای من نه جذابه نه تامل‌برانگیز، صرفاً آزاردهنده‌ست.