یادداشت ارغوان

        خلاصه بگم: روایت هایی از پریشانی انسان های مدرن. کم پیش میاد که داستان کوتاهی آدم رو تحت تاثیر قرار بده چون قبل از ساختن بستر مناسب، داستان تموم شده؛ اما دن شاون از همین کمبود وقت هوشمندانه استفاده می کنه، آشفتگی درونی کاراکترها رو نه فقط با افکار و اعمالشون، با روایت غیر خطی و آشفته کردن زمان و مکان بهتون منتقل میکنه. نکتۀ جالب دیگۀ این داستان ها، حضورِ آدمهاییه که در واقع دیگه نیستند. در دو داستان شما حیات پررنگ یک شخصیتِ غایب رو در ذهن و روزمرۀ یک شخصیت دیگه می بینید و به نظرم این دغدغه و حرف  اصلی شاون باشه، که ما آدم ها خیلی وقت ها، نه فقط در اتفاقات گذشته، حتی در حضورِ دائمیِ آدم های گذشته گیر می افتیم! این یادآوری برای شخص من بی نهایت ارزشمند بود و لطف مطالعه رو در چنین تلنگرهایی می بینم: حتی به قدر لحظه ای درنگ و توجه.
تجربۀ شخصیم از خوندن داستان «پشیمان» هم غیرقابل وصفه. با اینکه حرفای عجیب و غریبی نزده اما همزمانی غریبی با اتفاقات زندگیم داشت.