یادداشت یلدا یزدانی

        نقطه قوت برج سکوت این‌جاست که دوربین دقیقا با راوی اول شخص پیش می‌رود، یعنی بر خلاف کارهای رایج درمورد اعتیاد یک نگاه از بالا به پایین نداریم، همذات پنداری بالا با شخصیت اول داستان مدیون پژوهش وسیع و قلم عالی نویسنده است، طوری که ما در هیچ جای کتاب گل درشت بودن یا بیرون زدن شخصیت را نمی‌بینم. زبان کاملا در چارچوب خودش جا گرفته است. همه چیز به قاعده است. خرده روایتهای بینهایت خوبی دارد، شاه پیرنگ داستان کاملا مشخص است و ما یک مسیر طی شده را می‌بینیم
. امان از روایت آن نیمه تاریک! همه داریم و ازش فرار می‌کنیم.دل و جرات می‌خواهد این طور دیدن و روایت کردنش. راستش کتابی بود که هربار دلم می‌خواهد نخوانده بودم و از نو می‌خواندمش