یادداشت احلی احسنیان

        اولین کتابی بود که از ادبیات عرب میخوندم و الحق که قشنگ بود. کوتاه بود و کشش داشت و سخت میشد زمین گذاشتش. داستان برای من یادگیری هم داشت، همه این آدما با تصوری خیالی از بیروت، شهری که قراره خوشبختشون کنه خونه‌شون رو ترک کردن.  همه‌شون نهایتا فضای مسموم بیروت رو مقصر اتفاقایی دونستن که براشون افتاده، ولی مقصر اصلی هر داستان خودشون بودن... توصیف ها فوق‌العاده بود و میشد کاملا فضاها رو تصویر و تخیل کرد. الان یه بیروت خیالی توی ذهنم دارم! :))