یادداشت ذرني

        مدرسه‌ی انتظار:

حلقه‌ی هفتم، نقطه‌ی آغاز مباحث مربوط به غیبت امام عصر علیه‌السّلام است که در حلقه‌‌های هشتم و نهم نیز پیگیری می‌شود.

در گام اول، در مورد غیبت خلیفه‌های پیشین خداوند در زمین بحث شده تا نشان داده شود که غیبت امام عصر علیه‌السّلام در میان حجج الهی امری بی‌سابقه نیست. به‌علاوه پیرامون پیشگویی معصومین علیهم‌السّلام در این باره، روایاتی متعدد ارائه شده است.

در فصل دوم، نخست درباره‌ی دو نوع غیبت امام عصر علیه‌السّلام و تفاوت‌های آن دو بحث شده و سپس در بحث از غیبت کبری درباره‌ی محدودیت‌های ویژه‌ی مربوط به آن و جایگاه نواب خاص و بسته بودن باب آن در عصر غیبت کبری سخن به میان آمده است.

بااین‌وجود لازم است که درباره‌ی فایده‌ی امام غایب در این عصر بحث شود. به همین خاطر دو فصل به موضوع بهره‌وری از امام غایب اختصاص‌یافته است.

موضوع مهم دیگر بحث شوق و درخواست دیدار امام غایب است. مؤلف در پی پاسخ به این پرسش افتاده که آیا در عصر غیبت دیدار با آن حضرت ممکن است؟ آیا در فرهنگ معارف دین شوق دیدار ایشان امری نیکو و مورد توصیه به‌حساب می‌آید؟ آیا برای این امر، گرایش افراطی و تفریطی وجود دارد که باید از هر دو پرهیز داشت؟ آداب و راه‌هایی که برای زیارت آن حضرت بیان شده کدام است؟

در گام بعدی کتاب وارد بحث حجیت تشرفات خدمت آن حضرت شده است و این‌که با ادعاهایی که در این زمینه ارائه شده باید چه کرد؟ و آیا اساساً می‌توان تشرفی را متقن و قطعی تلقی کرد؟

نهایتاً مؤلف بر اساس روایات اهل‌بیت علیهم‌السّلام راه به‌سوی آن حضرت و سَر و سِرّ پیداکردن با ایشان را برای خواص باز می‌داند و البته این جز با عمل دقیق به وظایف بندگی و لطف و احسانی عظیم از سوی خداوند امکان‌پذیر نخواهد بود.